yoğun Hollanda’nın güneydoğusundaki genişleyen bir hastane olan Radboud Üniversitesi Tıp Merkezi’nin bakım koğuşunda Paul Verweij endişeliydi. Hekim-bilim adamı çok hasta hastalarla uğraşmaya alışıktı; tıbbi mikrobiyoloji başkanı olarak görevi, doğru tedavilerin reçete edilebilmesi için korkunç patojenleri belirlemekti.
Bir grup hasta, yoğun bakımda sık görülen ciddi hastalıklara sahipti: kan kanserleri, bağışıklık bozuklukları, son dönem akciğer hastalığı. Ancak bunların üstüne bir katman halinde, hepsi hızla büyüyen, yaşamı tehdit eden bir çevresel mantar istilasından mustaripti. Aspergillus fumigatus. Geçmişte, azol adı verilen bir ilaç sınıfı güvenilir bir şekilde tedavi etmişti. Aspergillus, ancak bu mantar enfeksiyonları garip bir şekilde ilaca dirençliydi. Her altı hastadan beşi ölüyordu.
Bu ölümler trajikti ama aynı zamanda tuhaftı. Organizmaların, bir hastanın uzun süre aldığı ilaçlara dirençli hale gelmesi yaygın bir durumdur. Ancak bu hastalara azol reçete edilmemişti; mantar onlara bulaştığında zaten dirençliydi. Verweij laboratuvarında bir açıklama görebiliyordu: Aspergillus on yıllardır bir mikrobiyolog olarak hiç görmediği yeni mutasyonlara sahipti. Hollanda halk sağlığı sisteminin yardımıyla, kendi hastanesinin ötesine baktı ve ülke çapında ölümcül hastalarda benzer bir model keşfetti, bir düzine yoğun bakım ünitesine dağılmış tanınmayan bir salgın.
Verweij hiçbir hastanenin kaynak olamayacağını fark etti. Tıbbi sistemin dışında, Hollanda’nın her yerinde mevcut olan ve reçeteli bir ilaç kadar mutasyonel baskı uygulayan bir şey olmalıydı. Diğer araştırmacıların yardımıyla, onu tanımladı: gıda ve çiçek yetiştiriciliği için kritik olan, azol ilaçlarıyla işlevsel olarak aynı olan bir tarım kimyasalları sınıfı. Laleleriyle ünlü Hollanda, dünyanın önde gelen çiçek üreticisidir. Hollandalı çiftçiler, bitkilerini hastalıklardan korurken, bilmeden komşularının sağlığını da tehlikeye atmıştı.
Verweij, “Bu süper dirençli böceklerin ortaya çıkabileceği bir niş oluşturduk” diyor.
Bu kavrayış, on yıldan daha uzun bir süre önce gerçekleşti, dar bir tıp diliminde iyi bilinen ancak onun dışında çok az bildirilen bir olay. O zamandan beri, bu direniş modeli ABD ve Birleşik Krallık da dahil olmak üzere 40’tan fazla ülkeye yayıldı; azole dirençli olan beş hastadan üçü Aspergillus ondan öl. Hastalık uzmanları ve bitki patologları, tıpta ve tarımda azollerin paralel gelişiminin tek seferlik bir şey olduğunu umuyorlardı. Birbirlerinin araştırmalarına göz kulak olurlarsa, bunun kesinlikle bir daha olmayacağını hissettiler.
Bunun dışında. Uzmanlar artık tıbbın kritik olarak ihtiyaç duyulan yeni bir ilacı kaybetme riskiyle karşı karşıya olabileceğinden korkuyor çünkü tarım kimyası bir kez daha benzer bir bileşiği ilk kez kullandı.
Yaklaşan çatışma, mantarları öldürmek için yeni bir mekanizmayı paylaşan biri farmasötik diğeri tarımsal iki bileşiğin ortaya çıkmasından kaynaklanmaktadır: insan klinik denemelerinde ilerleyen bir ilaç, olorofim ve bir fungisit, ipflufenoquin (ticari adı Kinoprol). ABD Çevre Koruma Ajansı tarafından geçen yıl tescillendi. Nisso America tarafından üretilen Ipflufenoquin, badem, elma ve armut dahil olmak üzere önemli ağaç mahsullerinin hastalıklarıyla mücadele etmeyi amaçlamaktadır. İngiliz F2G firması tarafından geliştirilen Olorofim, aşırı derecede ihtiyaç duyulan yeni bir tedavidir. Aspergillus ve ABD’de her yıl 150.000 kadar insanı etkileyen ve en yoğun olarak Kaliforniya’nın bademlerin çoğunun yetiştirildiği bölümünde görülen vadi humması.
Bir yanıt bırakın